นิทานอีสป เรื่องสิงโตกับกระต่ายป่า
ห้องพักนักเขียนนิทาน ประวัติ : นำบุญ นามเป็นบุญ
เช้าวันหนึ่ง ขณะที่พ่อไก่กำลังคุ้ยเขี่ยหาอาหารบนลานดิน ก็เขี่ยเจอพลอยเม็ดงามส่องประกายวิบวับ จึงรำพึงขึ้นว่า ถ้าช่างทองมาเห็นพลอยงามเม็ดนี้ คงจะดีใจมาก แต่สำหรับข้าแล้ว ข้าวแค่เม็ดเดียว ยังมีค่ามากกว่าพลอยเม็ดโตเสียอีก ในที่สุด พ่อไก่ก็เลิกสนใจพลอยเม็ดนั้น แล้วหันไปขุ้ยเขี่ยหาอาหารของตัวเองต่อไป
กระต่ายหลงตัวเอง ชอบโอ้อวดว่าวิ่งเร็วกว่าใครๆ เมื่อเห็นเต่าเดินต้วมเตี้ยมมาก็หัวเราะเยาะ พร้อมกับพูดจาถากถางว่าต่อให้เต่าวิ่งนำหน้าไปก่อน กระต่ายก็สามารถก็แซงหน้าได้อยู่ดี ทำให้เต่าเกิดความไม่พอใจ จึงท้ากระต่ายวิ่งแข่งกัน กระต่ายเริ่มวิ่งนำหน้าเต่าไปไกล แต่เมื่อไปถึงครึ่งทาง ก็เกิดความชะล่าใจ หยุดพักเอนกายนอนใต้ต้นไม้ใหญ่จนเผลอหลับไป ในขณะที่เต่ายังคงเดินต่อไปเรื่อยๆ อย่างไม่ลดละ เมื่อกระต่ายตื่นนอนขึ้นมาก็ตกใจ รีบลนลานวิ่งไปยังเส้นชัย ทว่าเต่าไปถึงเส้นชัยก่อนแล้ว
ชายอินเดียพิมพ์เร็วที่สุดในโลกด้วยจมูก! ทำลายสถิติตัวเองอีกครั้ง
นิทานชุด จากแรงบันดาลใจ เจ้าหญิงขี้อิจฉา
กระต่ายหนุ่มรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย แต่เขาก็ยังไม่หมดกำลังใจ ด้วยเหตุนี้ กระต่ายหนุ่มจึง ไปที่ห้องสมุด และตั้งใจที่จะค้นคว้าหาวิธีที่จะทำให้หัวแครอทของเขาสามารถยืดลำต้นให้สูงขึ้นๆ นิทานรักของสองเรา จนไปถึงปลายทางที่ดวงจันทร์ดังที่เขาหวังเอาไว้ให้จงได้
ดูเหมือนเธอจะไม่ยอมแต่งงานกับเจ้าชายเลย
คติสอนใจ : อย่าดูแคลนผู้ใดว่าไร้ค่า คนเล็กๆ อาจทำสิ่งที่ยิ่งใหญ่ได้ในวันหนึ่ง
บันทึกของนักเขียนนิทาน โทรศัพท์หาแม่
เทคนิคทำให้เด็กสนใจเรียนด้านวิทยาศาสตร์
แม่มดไม่เชื่อว่าความรักของทั้งสองจะมั่นคงจึงคิดหาทางพิสูจน์ขึ้นมา นางกล่าวว่า
พ่อไก่ตัวหนึ่งกำลังเดินเล่นอยู่ในฟาร์มท่ามกลางแม่ไก่ทั้งหลาย...อ่านต่อ
นิทานปรับพฤติกรรมเด็ก เหมียวเหมียวกับโฮ่งโฮ่ง